بگذار از خاطراتم بگویم... از هوای آغوش تو و تک تک روزهای پر از روزمرگی ...

۲۱ مطلب در آبان ۱۳۹۴ ثبت شده است

آن ها که ساعت هفت صبح را ندیده اند..

امروز ختم انعام دعوت شدم. خانوم همسایه دیشب اومد دم در. ساعت نه صبح, روز یکشنبه, من رو به ختم انعام دعوت کردن. یه لبخند احمقانه روی لبم نشوندم وقتی گفت همه خانومای ساختمون میان..

لبخند رو بیشتر کش دادم و گفتم "من متاسفانه نمی تونم بیام" ... وقتی دیدم داره به طرف بر می خوره و اصلا گزینه ی سر کار رفتن براشون تعریف شده نیست توضیح دادم که "اون ساعت سرکارم"..

نگاهش ملقمه ای از احساسات مختلف شد و من با حفظ لبخند روی لبم خداحافظی کردم و در رو که بستم به این فکر کردم که "ساعت نه روز یکشنبه؟ " .. من هیچی .. خب شما که می تونید تا نه بخوابید, بذارید بعدش...

بلوطانه:  نه حسودم, نه خوابالو, نه تنبل.. بلوطی هستم خسته.. صرفا همین..

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
بلوط بانو

اگر مرد نیستی, لااقل آزاده باش..

به نگاه ماتش زل زدم. نگاهی که رنگش کدر شده بود. پلک هایش را بست. بو کشید. 

- حس می کنی؟

بو کشیدم. نگاهش را خیره به چشمانم دیدم. دستانش را گرفتم...

- بویی نمیاد که عزیزم..

احساس کردم چینی بند زده ای را از روی طاقچه به روی زمین انداخته ام. چیزی در نگاهش فرو ریخت. انگار یک نفر خودش را در چشمانش از درد مچاله کرد. 

- بوی عطرش..

می شکند. بغضش. سد اشک هایش. و دختر جوانی پیش چشمان من فرو می ریزد.

دستش را می گیرم و در دلتنگی هایی که سرسختانه پسشان می زند غرق می شوم. 

.

پسر ازدواج کرد. با یکی از دوستان دختر. رفت تا خوشبخت شود.. دختر ماند و دوستان مشترک فراوانشان و نگاه های معنی دار و خبرهایی که هر از گاهی از خوشبختی شان به گوشش می رسید و عکس هایی که نشانش می دادند و می شکست و می خندید و فرو می ریخت.

پسر ازدواج کرد و هر بار دختر خواست برود دنبال خوشبختی, یک نفر آمد این وسط و او را پرت کرد وسط یادهای پسر..

پسر ازدواج کرد و دختر ماند با شک و تردید..

با سوال های بی جواب..

با زندگی مسمومی که ثانیه هایش هم پر از بوی عاشقانه های دروغینی بود که او را زیر پای لحظه های نفس گیر له می کند..

.

پسر ازدواج کرد. با دوستی که از عاشقانه هایشان باخبر بود. 

دوست زنگ زد به دختر. گفت می خواهد از عمق ارتباط گذشته دختر و پسر مطمئن شود. دختر سکوت کرد. دوست از عاشقانه های جدی خودشان گفت و به دختر تهمت حسادت زد. 

تلفن که قطع شد, دختر بود و یک آه بزرگ..

یک آه که..

می تواند دنیا را بسوزاند..

.

+ بلوطانه: نیاید روزی که دل شکسته آه بکشد..

+ بلوطانه: اشتباه نکنید. همه مردان بی وفا نیستند. همه دخترها هم وفادار نیستند. کمی صبر.. این پست ها ادامه دار است..

۳ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
بلوط بانو

کودکی به شکل انار

"او" بعد از خوندن پست قبل!

"همین فردا می رم برات پنج کیلو انار می خرم, دون می کنم, نمک بزنی, قاشق قاشق بخوری"

و من که به این فکر می کنم که اگر روزی ویار چیزی داشته باشم, "او" به حدی پر به پرم می ده که بچه به شکل اون ماده غذایی به دنیا میاد!

+ بلوطانه: لبخندهایی که پشت این پست بود, قابل دیدن بود عایا؟ :)

۳ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
بلوط بانو

ننه سرمای قصه ها...

اصولا آدم میوه خوری نیستم. یعنی مثلا وقتی خانوم "عبدالرزاقی" داشت تو خندوانه از میوه خوردن خودشون و یه خانوم باکلاس می گفت, من و "او" به همدیگه نگاه می کردیم و من فکر می کردم, من اصلا آدم با کلاسی نیستم ولی با خوردن دو تا پر پرتقال احساس ترکیدگی بهم دست می ده و خانواده ی "او" یه دیس میوه رو به راحتی و تفریحی می خورن...

با همه اینا, در برابر دو تا میوه اختیاری ندارم. گوجه سبز که برام نشونه ی تابستون و تعطیلی و سفر و بی دغدغه بودنه ... و انار...

انار یه معنی دیگه داره... انگار تمام زمستون خلاصه می شه تو دونه های قرمزش و من با خوردنشون لذت تمام زمستون های عمرم رو مزمزه می کنم...

انار برام چیزی فراتر از نشونه ی یلداست... گرچه هر سال سنت وار شب یلدا تا مرز ترکیدن انار می خوردیم و بعد من حافظ می خوندم... ولی انگار یه عطر دیگه داره... می گن میوه ی بهشتیه... برای من که زمستون رو از همه فصلا بیشتر دوست دارم, چیزی مثل فرشته ی پیام آوره... چیزی مثل نماد اومدن ننه سرمایی که من با همه وجود بهش اعتقاد داشتم و دارم... ننه سرمایی که وقتی می رسید, دامنش بوی انار دون کرده و برف و کرخی بعد از ظهرهای زمستونی رو می داد...

بلوطانه: جالبه که با وجود این همه علاقه م به زمستون, فوق العاده سرمایی ام و با کوچکترین سوزی سریع سرما می خورم...

۳ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
بلوط بانو

ما کارمندها!

لم می دم روی مبل. خونه تمیز شده. بوی قرمه سبزی توی خونه پیچیده. "او" سر کاره و من توی مبل فرو رفتم و به سر و صدای همسایه ها گوش می دم. همسایه هایی که صدای بحثشون از نازکی دیوار رد میشه و من تو این بحث خانوادگی ادامه دار گم می شم.

هر روز صبح, من و "او" و بچه های قد و نیم قد همسایه ها, ساعت هفت از خونه در میایم... ما به سمت شرکت, اونا سمت مدرسه... همه ی ماشینا تو پارکینگ مثل صاحباشون به خواب رفتن وقتی که ما از ترس یک دقیقه تاخیر بدو بدو سوار ماشین می شیم...

یه روز که خواب مونده بودم و ساعت نه از خونه زدم بیرون, آقای همسایه بغلی رو دیدم که ایستاده و داره از وانتی توی کوچه گوجه می خره... ماشینا هنوز توی پارکینگ بودن و آقای همسایه پایینی مشغول ماشین شستن بود... 

اونجا بود که فهمیدم زندگی ما با این آدم ها فرق های زیادی داره... فهمیدم برعکس اونچه که من فکر می کردم, همه ی آدم ها توی تهران زندگیشون روی دور تند نیست... هستند آدم هایی که تا ده می خوابن و قبل از ساعت سه میان خونه... هستند آدم هایی که مجبور نیستن هر هفت روز هفته برن سر کار..

از وقتی که دختر کوچیکی بودم, مامان رو می دیدم که هر روز صبح بلند میشه, صبحانه رو آماده می کنه و حاضر میشه و می ره سر کار... با لبخند...

عادت کرده بودم که ساعت هفت صبح, روز شروع بشه و حتی روزهای تعطیل هم نهایتا ساعت ده همگی در حال تمیز کردن خونه باشیم...

حالا که این آدم ها رو می بینم به فکر فرو می رم... فرق زندگی هامون چیه؟ 

.

از زندگیم راضی ام... هم من, هم "او" این تحرک و تلاشمون برای زندگی رو دوست داریم... گرچه گاهی خسته کننده, گرچه گاهی اعصاب خورد کن... ولی راضی ایم... راضی ام که زیر دست مادری بزرگ شدم که یادم داده می تونم در آن واحد درس بخونم, کار کنم و شوهر داری کنم... حتی اگه گاهی خودم رو یادم بره... 

ولی دلم می خواد بدونم که اگه یه روز دخترم ازم پرسید چرا دختر همسایه انقدر بیشتر کنار مامان باباشه, چی باید جواب بدم... 

+ بلوطانه: انکار نمی کنم که صبح به همه اونایی که توی رختخوابن حسودی می کنم:(

۴ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰
بلوط بانو

غول نامهربان, رهایمان کن... لطفن...

بچه بودم. حدودا هشت, نه ساله... مادربزرگ مامان, پیرزنِ چشم آبیِ سفید رو و مهربان, به سفر رفته بود. از سفر که برگشت, زنگ زدند و خبر دادند که پر کشیده... ایست قلبی...

مامان در خودش مچاله شد و در غم از دست دادن پیرزن زیبای نود و دو ساله ی مهربان اشک ریخت... من هم اشک ریختم و به این فکر کردم که ایست قلبی یعنی دیگر قلبش نمی تپد... ایستاده...

.

بزرگ تر شدم. همین پارسال...

مادربزرگ دردآلود از بیمارستان برگشت... با توده ای که در تمام تنش پیچیده بود و حتی عمل های طولانی هم نتوانسته بود, آن غده ی وحشتناک را از درونش بکند... مادربزرگ درد می کشید و برای نفس کشیدن تلاش می کرد...

یک روز صبح... یک زنگ تلفن... و کمر بابا که خم شد...

مادربزرگ هفتاد ساله ام با ایست قلبی پر کشیده بود... نه با توده ی وحشتناک... نه... با قلبی که دیگر تصمیم گرفته بود, نتپد...

.

دو ماه پیش بود...

دایی شب را در کنار خانواده, گفت و خندید و عکس گرفت... شب وقتی به خواب می رفت هیچ کداممان تصور نمی کردیم, فردا صبح قرار است دنیا بدون او شروع شود..

صبح بیدار نشد... قلبش دیگر نتپیده بود...

آن روز که همه مان سیاهپوش شدیم, دایی چهل ساله ام تمام شد... قلبش... ایستاده بود...

.

می گفتند بزرگ تر که بشوی, مرگ به تو نزدیک تر می شود... من دارم بزرگ می شوم, سرعت نزدیک شدنش بیشتر از بالا رفتن سن من است... آدم ها را قبل از آن که بتوانند نوه و نتیجه هایشان را ببینند, از من می گیرد... 

تلفن امروز و خبر بیماری این مرد عزیز, احساس تنهایی را در دلم تقویت می کند...

این مرد همیشه آرام و همیشه خوشرو...

این مرد مهربان که اگر حامی لحظه های سخت این روزهایم نبود, چطور می توانستم درس و پروژه و دانشگاه را ادامه بدهم؟

استاد مهربان من... این بار برای قلبت دعا می کنم که سال ها تصمیم به تپیدن و  قوی تپیدن داشته باشد...

دعایش کنید...

+ بلوطانه: بغض... سکوت... دعا... دعا ... دعا...

۳ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰
بلوط بانو

یک عاشقانه ناآرام

از دوستش می گفت. از پسری که خیلی خوب و مقبوله و سال ها برای ازدواج با همسرش صبر کرده تا خانواده هاشون راضی بشن و این عشق به ثمر بشینه. حالا چند ساله که ازدواج کردن و دو تا دختر دارن. 

گفت هر بار "او" رو می بینه, ازش می پرسه کسی رو برای "صیغه" سراغ داره؟

گویا خانوم نمی تونه نیاز های همسرش رو برطرف کنه. مرد, هم دوستش داره, هم داره عذاب می کشه.

پیش مشاور رفتن. بی نتیجه بوده و حالا می خواد از این طریق این عذاب رو کم کنه.

وقتی اینا رو تعریف می کرد, سعی می کردم آروم باشم ولی در نهایت با صدایی که ناخودآگاه می لرزید گفتم: جدا شه! بره یکی دیگه رو بگیره! ولی با زنش این کارو نکنه!

- من اصلا راه حلش رو تایید نمی کنم, با خودشم دعوا کردم حسابی... ولی اینم راهش نیست... با دو تا بچه... تازه زنشو دوست داره... ولی بیماره... خودشو لعنت می کنه و میگه نمی دونه باید چیکار کنه...

سرم تیر می کشه... تنها راه حلی که به ذهنم می رسه و بهش می گم... "بره پیش یه دکتر حسابی! دارو مصرف کنه! ولی با زنش این کارو نکنه"

.

تو خلوت خودم به این فکر می کنم که مقصر این بن بست کیه؟ چاره ش چیه؟

اون زن رو نمی شناسم. شاید زن زیبایی باشه که خونه ش از تمیزی برق می زنه و بوی غذاهای نابش تو کل ساختمون می پیچه و عشق از در و دیوار خونه ش می ریزه و لباس های رنگارنگ می پوشه و این بیماری مرده که داره توقعش رو فراتر از حد توان یه زن بالا میاره...

شاید زن شلخته ای باشه که زندگی ساختن نمی دونه و محبت کردن یادش ندادن...

شایدتر یک زن ساده ی معمولی باشه... از همین دخترایی که اکثر خانواده ها تحویل اجتماع می دن... دخترایی که نه رویایی و ایده آلن, نه سرد و بی عاطفه, ولی یاد نگرفتن خودشون و همسرشون رو راضی نگه دارن...

.

به این فکر می کنم که اگر اون زن احساس می کرد, نیازش برآورده نشده, چه راهی داشت؟

بلوطانه: اگر راهی برای نجات این زندگی به ذهنتون می رسه لطفا بهم بگید... ممنون...

۵ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰
بلوط بانو

از تهران تا جهنم!

فیلم بد زیاد دیده ام. برای منی که خوره ی فیلم دیدن دارم, چیز عجیبی نیست. همیشه هم معتقد بوده ام که هر فیلمی -حتا بد- مخاطب خاص خودش را دارد. امروز فهمیدم که... نه!... می شود فیلمی ساخت که نه مخاطب دارد, نه کسی از آن لذت می برد, نه همزادپنداری می کند و نه حتی تفریح می کند...

دارم در تهران زندگی می کنم. همیشه هم دوستش داشته ام. با همه ی ترافیک و دود و شلوغی و دیوانگی های این شهر... همیشه هم تعجب اطرافیان را دیده ام در برابر این علاقه به این شهر... اما هرگز تصویری که امروز از شهرم دیدم, برایم متصور نبود... با همه ی بدی هایی که هر روز دارم در اطرافم می بینم, با همه انتقادهایی که به وضع موجود دارم و کاری از دستم بر نمی آید, می دانم دنیای اطرافم خاکستری است... نه مشکی تیره!

یک تصویر پر از سیاهی... قطعا کسی که این فیلم را ساخته, ثانیه ای در تهران زندگی نکرده و تنها به تصویری توهمی از آن در ذهن بال و پر داده.. سوال این است... آیا بازیگران فیلم هم تهران را ندیده اند؟ 

.

از آن همه سر و صدای متن فیلم نمی گویم. انگار اصلا نه صدابردار متوجه فاجعه بوده, نه گروه بازبینی و نه کارگردان...

.

از بازی های مصنوعی بازیگران به نام, هم می گذرم... چون سلیقه ای است... 

.

اما نمی توانم از تصویر بارداری زن بگذرم... سینمای ایران یاد گرفته که تنها نشانه ی بارداری خانم ها عق زدن های پیاپی باشد... زنی که شکمش صاف صاف است, بعد از کتک خوردن و شکنجه شدن و پرت شدن از ماشین و پیاده روی های طولانی, بدون دکتر رفتن, ادعا می کند "بچم دیگه تکون نمی خوره!" ... دیگه؟... با شکمی که قطعا بیشتر از دو ماه از بارداری آن نمی گذرد, چه تکان هایی قبلا حس می شده که حالا دیگر حس نمی شود؟ 

زن بعد از شکنجه های روحی و جسمی مداوم (که البته با بازی زیادی تاثیر گذار خانم افشار(!), به مخاطب هیچ احساس همدردی منتقل نمی شود), کیلومترها در بیابان پیاده روی می کند, وارد قنات می شود, باز پیاده روی می کند, از قنات خارج می شود, باز پیاده روی می کند, می دود, بالا و پایین می پرد و هنوز تنها نشانه از وجود کودک, عق زدن است! عق زدن های مداوم و بی نتیجه! 

و در آخر بچه به طرز معجزه آسایی در همان شرایط کویری و در همان شکمی که هیچ برجستگی ندارد, تکان می خورد و خیال زن راحت می شود... 

فکر می کنم برای اولین بار یک قشر می توانند به اکران یک فیلم به جرم توهین اعتراض کنند... متخصصین زنان و زایمان!

.

نمی خواهم از سیاه نمایی های فیلم بگویم... از این که پلیس ممکلت را یک احمق تمام عیار فرض کرده و این فرض را به همه آدمهایی که این نام را یدک می کشند, تعمیم داده...رییس اداره پلیس را یک موجود خاله زنک که حتی نوشتن شرح حال متهم را بلد نیست, به تصویر کشیده... افسران پلیس را آدم های عقب افتاده ای نشان داده که همگی توهم رشوه گرفتن دارند و حتی بلد نیستند متنی را بنویسند... این که در پارک, خیابان, حتی خانه دوست صمیمی ات, همه در حال فرار از پلیس هستند... اینکه "همه" ما در تهران در حال فرار از دست پلیس هستیم... این صحنه ها فقط باعث می شود به فکر فرو بروم که این جا تهران است؟ 

با همه ی سختی ها و مشکلات موجود در ایران و تهران, آیا ما در زندگی عادی مان این صحنه ها را می بینیم؟

.

تحمیق عمیق دوستی در این فیلم, تاسف آور است. دوست حتی به ظاهر هم نمی تواند ابراز نگرانی درستی کند. احساس می کنی داری تئاتر می بینی... تئاتری که وسط هر صحنه کارگردان بازی را قطع کرده...

صحنه های منقطع... نقش هایی که ارتباطشان را حدس هم نمی زنی (مهران احمدی در فیلم کیست؟ یهو می پرد وسط ماجرا! نمی فهمی کیست! دوباره ناپدید می شود, دوباره بیست دقیقه بعد نمی فهمی از کجا رسید! دوباره نمی فهمی کجا رفت! باز هم نمی فهمی کیست)... آدم هایی که حذفشان به متن داستان هیچ صدمه ای نمی زند... و از همه مهم تر... نشان دادن تهران به عنوان شهری سیاه, بدون ذره ای خوبی و آدم هایی که از انسانیت هیچ نمی فهمند...

+بلوطانه: بعد از دیدن فیلم تنها حسی که روی شانه هایم سنگینی می کرد, حس توهین و سیلی بود. احساس حماقت از هشتاد دقیقه زمانی که صرف کردم تا فیلمی ببینم که حتی یک فاکتور مثبت هم نداشت (حداقل محض خوش کردن دل)

به جایزه های بین المللی روی فیلم نگاه می کنم و به این فکر می کنم که داریم با خودمان چه می کنیم؟

آیا می خواهیم واقعیت ها را نشان دهیم؟ این واقعیت است؟ 

+ بلوطانه: کاش یک روانشناس خیرخواه این آقا را مجانی ویزیت کند...

+ بلوطانه: سوال من این است, آیا هیچ کس نیست که اول فیلم ها را ببیند, بعد اجازه ساخت و اکران و پخش بدهد؟

۶ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰
بلوط بانو

بلوط ها از کودکی مادرند...

سکانس اول.

تو فضای نیمه روشن اتاق نشسته بودیم. من, مامان, بابا. چشمام رو بسته بودم و دستم رو باز کرده بودم و با همه ی قلب چهار ساله ام دعا می کردم که خدا بهم برادر بده. بابا گفته بود اگه من بخوام, یه برادر میاد تو دل مامان...

چند وقت بعدش, لباسهای تنگ و دامن های خوشگل مامان رفت تو کمد و لباس های گلدار با نمک جاشون رو گرفت و مامان ترکه ای من تبدیل شد به زنی که انگار توپ زیر لباسش قایم کرده...

توپ که به دنیا اومد, شد همه دنیای من و من شدم همه ی خدای اون...

سکانس دوم.

تابستون بود. تو خونه تنها بودیم. من و برادر سه ساله... هنوز درست حرف نمی زد. تو پذیرایی مشغول بازی بود. تازه بهش یاد داده بودم چطور با پشتی اسب درست کنه و بازی کنه. تو اتاق بودم و گوشم به صدای ظریفش بود. چند دقیقه بود که صدایی ازش نمیومد. خودم رو به پذیرایی رسوندم...

اول از همه پشتی رو دیدم که دمر شده, بعد تیزی دیوار که خونی بود و بعد جسم کوچیک مچاله شده ش زیر پشتی... تن هشت ساله ی لرزونم رو به سمت جسم خونی هل دادم. با دل پیچه ی وحشتناک تکونش دادم. پلکاشو باز کرد. چشمای درشتش رو که باز دیدم قلبم دوباره تپید. 

انگار درد سرش و مایعی که از سرش می ریخت رو حس نمی کرد که فقط دست کوچیکش رو به صورت خیس من می کشید و توک زبونی می گفت "گیه نکن!"

عقلم هیچ فرمانی نمی داد. بردمش تو حموم...

اون موقع هنوز دست همه موبایل نبود... اداره ی مامان اشغال بود... موبایل بابا خاموش بود...

از ته دل اشک می ریختم و خدا رو صدا می کردم...

کلید که توی قفل چرخید, بابا که در رو باز کرد, داداش رو که برد بیمارستان و سرش رو بخیه زدن من مثل ماهی بیرون افتاده از آب فقط لب می زدم...

خونه که برگشتیم و توی تختش به خواب رفت, بابا که بغلم گرفت و سرم رو گذاشت رو سینه اش تازه انگار ماهی رو تو آب انداخته باشن, هوا رو بلعیدم...

سکانس سوم.

دانشگاه که قبول شد, وقتی خواستم بغلش کنم, دیدم قدش ازم بلندتر شده. بغض گلومو چسبید... سفت... انقدر سفت که احساس کردم دیگه هیچ وقت نمی تونم نفس بکشم...

سکانس چهارم.

تلفن رو قطع می کنم. پلکام می سوزن. صدای مصممش پشت تلفن قلبم رو تکون می ده...

تصمیمش رو گرفته...

سرم رو روی میز می ذارم. دستم به هیچ جا بند نیست. 

شماره "او" رو می گیرم. باید یه نفر بار این راز رو از روی شونه هام کم کنه. ناباوری توی صدای "او" می پیچه.

هق می زنم : اگه بره چی؟

انگار دستش از پشت تلفن بین دو کتفم رو فشار می ده... جایی که خیلی می سوزه...

- نمی ره عزیز جان... نمی ره...

التماس می کنم : باهاش حرف بزن... 

+ بلوطانه: دوباره ماهی شده ام... بیرون از آب... کاش یک نفر برسد... کاش یک نفر این نفس تنگی و دلهره هایم را آرام کند...

۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
بلوط بانو

لرزه های بلوطانه

چند بار شده که همین طور که نشستی, خیس عرق بشی, قلبت تندتر بزنه, یه چیزی ته دلت به هم بپیچه, انگشتات یخ کنن و بی قرار به ساعت نگاه کنی؟

چند بار شده دلشوره ی بی امانی, نفست رو بند بیاره؟

دو روزه که نفس کشیدن برام سخت شده. این ترس و دلشوره ای که نگاهم رو به گوشی موبایلم خیره می کنه, این دل پیچه ای که اشک به چشمام میاره قطعا به اتفاقات اخیر مربوط نیست. قطعا ربطی به این نداره که کافیه چند مدت همه چیز بر وفق مراد باشه, تا یهو, بی خبر, مثل یه سیلی, سیل اتفاق بد روی سرم بریزه...

نه..

نمی خوام به این دل لرزه ها اعتماد کنم...

هیچ اتفاق بدی نمیفته... 

خدا نمی تونه دیگه بیشتر از این عزیزامو ازم بگیره...

دیگه بسه...

۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
بلوط بانو